Nereye Gidiyoruz?

 

Haykırsam kollarımı makas gibi açarak

Durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak!

                         N.F.

O halde nereye gidiyorsunuz?* Kur’ân, âlemler için ancak bir öğüttür.* Özellikle istikâmet üzere olmak isteyenler için.* Âlemlerin Rabbi olan Allah dilemedikçe, siz dileyemezsiniz.(Tekvir:26-29)

 

Hz. Nuh (a.s)da, biricik oğluna böyle seslenmişti.  Herkesin malumu olan tufanda, dev dalgaların arasında kurtulmaya çalışan oğlunu uyarmıştı. “Nereye gidiyorsun?”Ama oğul bildiğini okumuştu.

İnsanlık adına bizler barış dolu, sevgi ve saygı dolu, kardeşlik kokan bir dünya kuramadığımız için “nereye gidiyorsunuz?” sorusuna muhatap oluyoruz.
Hiç kimsenin ötekileştirilmediği, sömürülmediği, kulların kullara kul edilmediği, sermayenin belirli ellerin tekelinde olmadığı bir dünyayı oluşturamadığımız için çoğu zaman basit nedenlerle çıkardığımız tartışmalarla bir birimizi kırıyoruz.

Temel hak ve özgürlüklerin, hukukun   üstün tutulduğu, malların, canların, onurların güvence altına alındığı bir hayat için çırpınmadığımız da hep kaybedeceğiz.
Cenabı Hakk’ın istediği hakça bir dünya yolu çizemediğimiz için tabiat tarafından uyarılıyoruz.
Bugün karşı karşıya kaldığımız sel felaketleri, yangınlar,depremlerden ders alamıyoruz.Bütün bu afetlere kendimizce çareler arıyoruz. Bu yer yüzünün neresine gidersek gidelim, her yerde bir uyarıyla karşılaşıyoruz. Tarih boyunca, bu, hep böyle olmuş. Yazılı, sözlü uyarılardan anlamayan, “Nereye gidiyorsunuz?” sorusuna kulak tıkayan  Âdemoğulları olarak bizler, sonunda böylesi elem verici ikazların muhatabı olmuşuz.
Özgür irademiz ve aklımız, vahye kulak verseydi, bu uyarılarla karşı karşıya kalır mıydık? “Nereye gidiyorsunuz?” sorusuna muhatap olmayacak şekilde “dosdoğru yolu” seçebilseydik halimiz böyle mi olurdu acaba?
Allah’ın istediği gibi hakça bir dünya oluşturabilseydik bunlar olmayacak mıydı? Mutlaka “Sünnetullah” adını verdiğimiz tabiat yasaları icra olunacaktı, ama belki insanoğlunun iskân etmediği mekânlarda veya zamanlarda tecelli edecekti bu olaylar. Kim bilir belki binlerce, milyonlarca can kaybı olmadan gelip geçecekti bu doğa olayları.Belki o zaman Allah’ın rahmet ve rahman sıfatları daha bir başka tecelli edecekti.

Biz, kendi ellerimizle bozduk bu dünyayı. Atıklarımızla çöplüğe dönüştürdük,tabiatın dengesini bozduk.Yetmedi  kin, nefret ve çıkar duygularımızla sosyal hayatımızı kâinata düzen veren  yaratıcımızla, kendimizle hatta tabiat ve sosyal çevremizle bir türlü dengeli bir iletişim kuramadık. Bu nedenledir ki, her zaman “Nereye gidiyorsunuz?” uyarısına muhatap olduk, oluyoruz ve olacağız da.

Yönelişimizdeki Samimiyet

 

   Kâinatta gelişigüzel yaratılmış hiçbir şey yoktur. Herşeyin yaratılmasında bir gaye ve bir hikmet vardır.

Kur'an-ı Kerim'de insanın da başıboş bırakılmış olmadığı haber verilmektedir. Yâni insanın da yapmaya mecbur olduğu kişisel ve sosyal bir takım görevleri vardır. Diğer yaratıklar da böyledir. Onlardan her biri yaratılış gayelerine göre birer görev görmekte ve hiç durmadan bu görevlerini yerine getirmektedirler. Kısaca her şey kendi gayesine doğru durmadan ve dinlenmeden yürümektedir.

 Bu gerçeği yüce Allah Kur'an-ı Kerim'de şöyle ifade buyurmaktadır."...Allah’ı hamd ile tesbih etmeyen hiçbir şey yoktur, fakat siz onların tesbihlerini anlamazsınız..."(İsra/44)

İdrak ve bilinçten yoksun kabul edilen diğer yaratıklar böyle olunca insanın nasıl olması gerekir? Aklı ve idraki ile diğer bütün varlıkların üstünde ve bütün kâinatın, kendisine boyun eğecek biçimde yaratılmış bulunan insanın başıboş, sorumsuz ve gayesiz düşünülmesi mümkün müdür? Hiç şüphesiz insanın da aklına ve idrakine göre çok daha önemli görevleri vardır. İnsanı değerli kılan şey de bu görevlerin yerine getirilmesi ile çok yakından ilgilidir.

 Sevgili Peygamberimiz, insanın yapmakla yükümlü bulunduğu görevleri,Allaha ait, kendine ait ve ailevî olmak üzere üç gurupta toplamıştır. Şüphe yokki, bizi yoktan vareden,her türlü tehlikeden koruyan bize rızık ve yaşama zevki veren yüce

Yaratıcımızı bilmek, tanımak ve kendisine karşı taat ve ibadetle kulluğumuzu göstermek bizim için çok önemli bir görevdir.

Esasen diğer görevler de bu inanç ve duygudan beslendikçe olgunluk kazanır. Bir dostumuzun ufak bir hediyesini büyük takdir ve teşekkürlerle karşılama hususunda kendimizde bir mecburiyet duyarken, yüce yaratıcımızın bitmez, tükenmez bunca nimet ve ikramlarına karşı kayıtsız kalmak ve hiç aldırmamak derin bir hissizlik, bir duygusuzluk ve bir nankörlük olmaz mı? Cüretkâr bir tavırla inkara sapmak ise oldukça yakışıksız ve anlamsız bir davranıştır. Hele bir kalbin Allah duygusundan mahrumo olması kadar acı bir yokluk ve yoksulluk düşünülemez.

 Her insan bu meşakkatli hayatta uğradığı türlü zorluklar, sıkıntı ve stresler karşısında sığınacak bir yer, barınacak ve dayanacak bir güç ve kuvvet arar. Böyle bir ihtiyaç ise insanlar için fitridir ve bu doğuştan var olan bir duygudur. Yani bu duygu insanla birlikte onunla beraber yaşar.

 Bilinen bir gerçektir ki Allah'a her duamızda ve Ona her yönelişimizde kalbimizi sıkıştıran etkenler silinmekte ve gönüllerde bir neşe ve rahatlama meydana

gelmektedir. Hiç şüphesiz bu neşe Cenab-ı Mevlânın bize, görevi ifadan sonra bahşettigi lāhuti bir tebessümüdür. Şimdi bundan yoksun olan kimse nereye sığınacak veya nereye başvuracak?

Kısaca söylersek kalbin Allah duygusundan yoksun bulunması

insan için bunaltıcı bir azaptır. Bu bakımdan bizler de kalbimizde

Allahı tanıma ışığını yakmalı ve bu ışığın ibadet ve davranışlarımızla parlamasına ve dışa aksetmesine gayret etmeliyiz.

 

Görevlerimiz arasında bir ayırım yapmadan onları yerine getirmemiz gerekir. Meselâ Allah'a karşı yükümlü bulunduğumuz görevleri yerine getirip diğerlerini ihmal etmek ve tamamiyle ahirete yönelik bir yol tutmak doğru değildir. Bunun aksi de böyledir. Yani büsbütün maddileşmek, yalnız bu dünyaya dönük bir hayata yönelmek, ruhsuz ve egoist bir geçim yolu takip etmesi de dinimizce uygun görülmemektedir.

Dinimiz bizden, yaratıcımıza, kendimize,ailemize,vatandaşlarımıza ve devletimize karşı

borçlu bulunduğumuz görevlerin hepsini eksiksiz olarak yerine getirmemizi istiyor, bize de bunlara uymak ve gereğini yerine getirmek kalıyor. Mutluluğumuz ve saygın bir toplum oluşumuz buna bağlıdır.

Günahsa Benim Günahım Diyemeyiz

 

Günahın maddi veya manevi kirlilik olarak görülmediği bir çağda yaşadığımızı ne yazık ki itiraf etmek zorundayız.Sadece insan hakkı olarak önümüze konan ve esasen bir günah olan konular dışında "günah”gitgide gündem dışına itilmektedir. Zina bir başlık olmayı yitirmekte ama "tecavüz" yer yer suç olarak anılmaktadr.

İleriki dönemlerde tecavüzün de suç olmaktan çıkabileceğini söylemek herhâlde mübalağa olmayacaktır.

Günah, insan kadar eski ve insan kadar köklüdür. İlk insanlardan itibaren toprak, insanın günahlarına şahittir. Allah'n hidayetini insanlara getiren hükümran peygamberlerin olabildiği dönemlerde günahın yaygınlaşması azalır gibi olmuştur. Medine'de İslam Medeniyeti berrak bir zeminde yükselmeye başlayınca günahlar en azından kapalı alanlara çekilmiş, alenen günah işlenme seyri azalmıştır. Medine İslam Medeniyetinin yükseli şindeki duraklama ile beraber günahların yaygınlaşması da yeniden hız kazanmış, asırlara yayılan uzun zaman içinde yeryüzü cahiliye idrakine yeniden dönmüştiür.

Günümüz açısından günahlarda iki önemli husus, iman eden ve Allah Teâlâ 'nın günahsız bir hayat emrettiğini bilen her isan açısından göze batmaktadır. Bu iki hususun birincisi,günahların gelişen teknolojinin de desteği ile yaygınlaşmas. İkinci husus

da şudur: Günahların yaygınlık kazanması, kişileri aşıp köye,mahalleye mâl olması, neticesinde günahların kamulaşmasını beraberinde getirmiştir. Artık günahlar, kaçak/gizli işle nen suçlar değil, kanunlar himayesine alınmış haklar durumuna gelmiştir. En adi suçu işleyen bir insan bile devletin himayesi altında Allah'a isyan eder olmuştur. Bu vahim süreçte meseleyi sadece insanlık ve ahlak boyutu ile ele alabileceğimiz, halkı Müslüman olmayan ülkelerde durum böyle iken halkının Müslüman olduğu, ezanların okunduğu ülkelerde de, diğer ülkeleri aratmayacak bir kanunla günahı himaye etme vahameti gelişmiştir. Günahlarn en küçüğünden en büyüğüne kadar ayıplık perdeleri bile parçalanmış, günahkâra müdahale suç olmuştur.

Günahların nesillere taşınmamasına karşı birinci derecede sorumluluk taşıyan ailelerin de, elleri kolları bağlıdır. Bir yandan günahsızlığı ve asil ahlakı öğretme ortamının aileden alınması, diğer yandan da ailenin yeni nesle karşı yaptırımının bilhassa belli bir yaştan sonra men edilmesi, yasallaşan günahkarlığın zeminini oluşturmaktadır.

Esasen günah, yani insanı yaratan Allah'a karşı insanın suç işlemesi mantıksızlıktır. İyi kullanılan bir akıl günaha manidir.

Aklın günah üretmede ve günahı yerleştirmede kullanılması ise önümüzde duran çelişkinin adıdır zira, günahın çirkinlik ve mantıksızlıktan başka bir yorumu olmamalıdır.

Allah aklı selim olmayı nasip etsin!

Tevekkülümüz Çok Değerli

 

İslam düşmanları bir araya gelmişlerse buna karşı mü'min insan ne yapabilir? sualine cevaben, Allah(cc); "Sen Allah'a tevekkül et" buyuruyor. 

Şu anda dünya genelinde imansızlar bir araya geliyorlar.Kendi aralarında çıkar çatışması olanlar, müslümana karşı birleşiyorlar. Almanla İsrail'li birbirlerini hayatta sevmez. Alman'la Amerika'lı birbirini hayatta sevmez. İngiliz'le Alman da birbirlerini sevmezler. Birbirleriyle çıkar nedeniyle tarihte çokça çatışmışlar. Almanlarla Fransızlar arasındaki harb daha 1945'te bitti. 

Bütün bunlara rağmen bunlar müslümanlara karşı birleşebilirler. Bir Ahzab ordusu meydana getirebilirler. 

Mekke'li Müşriklerle Yahudi ve Hıristiyanların birleşerek Medine'ye saldırdığı gibi, bunlar mü'minlere karşı birleşebilirler. Birleşiyorlar da.

Geçmişte de bir çok haçlı seferleri yapıldığını biliyoruz. Peki ne yapalım? Korkup teslim mi olalım? Hayatımızı, vatanımızı, milletimizi, dinimizi, imanımızı, namusumuzu, haysiyetimizi, şerefimizi teslim mi edelim? İnsan parasız yaşayabilir ama haysiyetsiz dinsiz imansız yaşayamaz. 

Onun için biz dinimizi, imanımızı, haysiyetimizi,şerefimizi,korumakla görevliyiz. Bunu ne ile koruyacağız? Dinimizi hakkıyla yaşamak suretiyle.  

"Ad kavmi" de Peygamberleri Hud' (A.S.)a karşı çıkmışlardı. O'na işkence yapacaklarını, ülkelerinden süreceklerini söylemişlerdi. Bir kaç tane kendisine iman edeniyle beraber Hud (A.S.) şöyle diyordu. "Hud suresi 55. Ayet" "Hepiniz bir araya geliniz, bütün tuzaklarınızı, planlarınızı, stratejilerinizi uygulayınız. Bana da fırsat vermeyiniz. Yani elinizden geleni geriye bırakmayınız." Bu, bir meydan okumadır. 

Rabbimiz olan Allah'a tevekkül edip, O bütün yaratılmış, hareket eden canlıları yöneten, onları istediği gibi emrinde itaat ettiren Allah'dır. deyip, O'na sığınacağız. 

Sevgili Peygamberimiz; "Ey kalpleri evirip çeviren Allah'ım" buyurmuş. Ülkeleri yöneten insanların kalplerini evirip çeviren Allah'dır. Biz Allah'a sığınacak olursak ki, tarih boyunca çok görülmüştür. Düşmanların kalplerini mü'minler tarafına çeviriveriyor. Düşmanlardan sıcacık dostlar meydana getiriyor. 

Uhud'da peygamber efendimize büyük zararlar açan Halid b. Velid, kısa zaman sonra iman ediyor, Medine devletinin genel kurmay başkanı oluyor. Bu sebeble biz Allah'a sığınalım. Allah(cc) dilerse büyük ordulara hükmeden, dünyanın siyasetine yön veren insanın gönlünü, İslam'a çeviriverir. Biz rabbimize tevekkül edeceğiz. 

Tevekkül; kulun üzerine düşenin gereğini yaptıktan sonra, gerisini Allah'a bırakmasıdır. Vekil olarak Allah yeter. Güvenilecek, dayanılacak yer olarak Allah yeter. 

Günümüzde insanımız fazla akılcı olmuştur. Yani kendi aklının her şeyi çözebileceğine inanmaktadır. Halbuki kendi vücudu üzerinde bile aklı hayretler içerisindedir, şaşırmaktadır. Aldığı bir gıdanın nasıl olupta kana tırnağa, saça dönüştüğünü daha açıklamaktan aciz.Koyunda yeşil bir otun bir tarafta beyaz bir süt'e, bir tarafta kırmızı kan'a, Öbür tarafta idrar’a, öbür tarafta yün'e dönüştüğünü görürüz. Bunlar, akılla izah edilecek şeyler değildir. 

İşte biz böylesine ince, böylesine sanatkarane, böylesine güçlü şeyleri yaratan Allah'a tevekkül ederiz. O'ndan daha güzel bir vekil de yoktur. 

Göz Aydınlığımız Çocuklarımız

 

  Hedefe varmak için yaşanması gereken dünya hayatında, en önemli ilke,

“İNANIYORSANIZ EN ÜSTÜNSÜNÜZ” (Al-i İmran 139) ayeti olmalıdır.

İbn Mesud, Rasulullah (a.s)’ın şöyle

dediğini rivayet etmiştir:

“Kimin derdi ahiret olursa, Allah onun kalbine zenginlik koyar, dağınık işlerini toplar, dünya ona kolay gelir. Kimin de bütün derdi dünya olursa, Allah onun gözünün önünden fakirliği hiç ayırmaz, işlerini dağıtır, düzeni olmaz. Dünya da kendisine ancak takdir edildiği kadar gelir.” (Tirmizî, İbn Mace)

“Ey iman edenler!

Kendinizi ve ailenizi,

yakıtı insanlar ve

taşlar olan ateşten

koruyun.” (Tahrim 6)

“Hiçbir baba,

çocuğuna güzel

terbiyeden daha

üstün bir hediye

veremez.” (Tirmizî)

EDEP; BEDENİN, AKLIN VE RUHUN DİSİPLİNİDİR.

Âlimler Peygamber (a.s)’ın çocukların ilk eğitimi ile ilgili şu beş temel prensibi çıkarmışlardır:

Çocuklara Kelime-i Tevhidi öğretmek.

Çocukta Allah (c.c) sevgisini yerleştirmek.

Çocuğa Peygamber (a.s)’ın, ehli beytinin ve sahabenin sevgisini aşılamak.

Kur’an-ı Kerim öğretmek.

Çocuğu sarsılmaz ve sağlam bir iman üzere eğitmek ve yeri geldiğinde Allah yolunda kendini feda etmesi gerektiğini bilecek şekilde yetiştirmek.

İnsan, ancak sağlam bir kaynağa dayanarak doğru hedefe varabilir.

Gençleri ve çocukları nasıl eğitmeli ki şöyle davransınlar diye düşünüp çabalamadan önce; “yetişkinler nasıl olmalı ki çocuklar da öyle olsunlar?” üzerinde düşünülmeli ve bu doğrultuda çaba gösterilmelidir.

Çocuklar bilinçli olarak eğitilsin veya eğitilmesinler, onlar çevrelerinden çok şey öğreneceklerdir.

Nasıl bir anne-babaya sahip olduğumuzdan çok, nasıl bir anne-baba olduğumuz önemlidir. Birincisi elimizde olmayan, ikincisi ise irademiz ve sorumluluğumuz dahilindededir.