Hep bakarız, ama bazen görmeyiz. Hatta genellikle görmeyiz
bazen görmek istemeyiz, bazen görmek istesekte göremeyiz. Organlarımız içinde
en büyük nimet olarak kabul edilen gözlerin göremediğini gönlü ile, kalbiyle
kolayca görenler vardır .Yeter ki kalp gözü açılmış olsun.
İnsanın içine işleyen
bakışlar vardır. Bir bakışta insanın gönlünden geçenleri okuyanlar vardır.
Ancak öyleleri de vardır ki, açıkça görünen şeyleri bile görmezler görmek
istemezler. Halbuki görmesini bilenler İçin her şey ortadadır.
Gerçeği ve hakkı görmek istemeyenler Allah indinde şer olan
canlılardır. İnsanlar genellikle sabırsızdır, zihnin kabiliyetleri sınırlıdır âlemi
kendi gördüklerinden ibaret sanırlar, her şeyi hemen öğrenmek isterler, hiçbir
gayret göstermeden mertebe sahibi olmak isterler. Eşyanın hakikatini anlama
yolunda hiçbir gayret göstermeden yeterli bilgileri olduğunu sanırlar. hele Asi
olanlar “mademki ben görmüyorum O halde halde yoktur” gibi hem cahilce hem de
kaba bir mantığın esiri olurlar .Böylece küfre yönelirler.
Halbuki gönlüne ilâhi aşkı yerleştirmiş îzan ve İrfan sahibi
bir kişi şöyle seslenir :
Ben bilmez idim gizli ayân hep sen imişsin
Canlarda ve tenlerde nihân hep sen imişsin
Senden bu Cihan İçre bir nişan ister idim ben
Ahir bunu bildim ki, Cihan hep sen imişsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder